- De feiten -

De geschiedenis van de staalreus gaat al terug tot in 1890, en werd opgericht door een Duits industrieel. De fabriek werd destijds beschouwd als “representatief voor de beste Duitse praktijk”. Zoals de meeste staalfabrieken aan de Moezel, werd deze tijdens de Eerste Wereldoorlog verlaten door Duits personeel. Na de oorlog keert de fabriek terug uit een diep dal en word dan inmiddels voorzien van 12 hoogovens die in de buurt opereren. Enkele daarvan diende terug opgebouwd te worden nadat ze werden in brand gestoken.
Na 1930 word de fabriek gemoderniseerd en de walserijen draaien op volle toeren. De fabriek wordt steeds meer geïntegreerd in een compleet staalcomplex.

Begin de jaren '60 fusioneert het bedrijf en werkt het aan een ambitieus investeringsplan met de bouw van 2 extra hoogovens en de bouw van 's werelds grootste Kaldo-converters.
De vestiging blijft uitbreiden met begin '70 een totaal van 6 converters waarvan 3 Kaldos- en 3 OLP covertors. Het gebouw dat 100 m hoog, 430 m lang en 150 m breed is, is ontworpen om te kunnen evolueren. Maar de kosten stijgen met de grootte, terwijl het omgekeerde werd verwacht. Gewurgd door de crisis in de staalindustrie kan de fabriek niet verder moderniseren en valt het te dure Kaldo-proces stil.

Vanaf het einde van de jaren 80 stopt de site geleidelijk de strategie om alle soorten lange producten te produceren (staven, balken, damwanden, rails, enz. ). Zo verlaat het winstgevend gedeelte zich helemaal, alsook de sluiting van 2 nabij gelegen hoogovens. Een nieuw gedeelte met een gelijkstroom dubbelvat elektrische oven en gietblok word opgestart. Als gevolg van het starten van de elektrische oven worden de twee OLP-converters gestopt.

In 1999 word er beslist om alleen platte producten te blijven produceren in de nabijgelegen vestigingen. De vestiging word vervolgens voor een symbolische frank verkocht aan een nog onbekende Indiaan, Lakshmi Mittal en het personeelsbestand word tot een minimum beperkt. In 2008 werd de fabriek nog steeds niet winstgevend, en toen de schrootmarkt permanent van de grond kwam na de sterke Chinese vraag, werd de productie van staal voor elektrische ovens duur.

Bijgevolg smelt de laatste hoop om leven te houden in Forge Lunaire en sluit deze staalgigant in 2009. Bijna 10 jaar na de sluiting begint de staalreus aan sloop-en saneringswerken van de site, waarvoor het reeds gedurende verschillende jaren een aanzienlijk budget heeft voorzien.